Bärstadter Kerbespruch 1982

 

De zehnte Oktober habbe mer heut,

ihr wisst jo all, was des bedeut:

So um die Zeit, hier in der Halle,

werd jed Jahr de Kerbespruch gehalle!

Wenn ich mich so umguck – ihr seid fast all da -,

auch de Hans-Jürgen mit seiner Fraa,

überhaupt wern’s jedes Jahr hier mehr,

und allen macht’s Spass – des freut uns sehr.

Viel habbe mer widder zu berichte,

von Treibjagd mit Sau un annern Geschichte,

von Bauern un aach von Penunze,

wie mer e Landschaft kann verhunze,

ob Hollstein-Haus, ob Werners ihrn Bub-

alles kommt hier unner die Lup’!

 

In dem Jahr hatte mer eichentlich alles,

viel Sommer, jeden Dienstag Dallas,

vier Woche Fußball, Spanien olé,

un lästige Mücke bis amns um zeh’,

vier Woche Bier, Wein un aach Korn –

nur Weltmeister sin mer halt nit worn.

Mich stört das kaum, ich sag euch jetzt klar,

was noch so passiert is in diesem Jahr.

Holt euch e Bier, e Werschtche vom Rost,

ich fang jetzt an – Vivat und Prost!

 

An einem Tag – ich weiß nit mehr, wann –
do war ganz Bärstadt übel dran;

fast schon wie e Naturkatstroph
viel schlimmer als en Stromausfall,

oder en Brand hier in de Hall,

das Ereignis des Jahrhunderts,

alles erstaunt, jeden wundert’s

lähmender Schrecken, jeder geschockt,

wer hot des Unglück wohl verbockt?

Was war do los, des is die Fraache,

ganz einfach war’s, ich will’s euch saache:
De Bäcker hatt’ zu, `s war zehn nach drei,

drauße stande Leutun wollte `rei;

Tante Margret hot wohl total vergesse,

die Leut, die brauche was zu esse,

es müsse jo nit grad Brötcher sei,

Hauptsach, `s is uff, un mer kann `rei;

e bißche schwätze, un aach was fraache,

schließlich kann mer do alles erfahre!

So ist des: will mer `mo was wisse,

habbe se zu – mer ist uffgeschmisse,

es is schon schlimm, es is en Spott:

kaaner waaß, wer e Kind krie’t hot,

wer mit wem geht un warum,

wieso ist die Banane krumm,

wer tat den Chaoten-Wirt so würgen,

wann is lange Samstag für’n Hans-Jürgen?


Alles Fraache die bliebe offe,

ganz Bärstadt war davon betroffe;

hoffentlich wiederholt sich so was nit,

unser Nerve mache des nit mit! – V i v a t!

 

Die Leut aus Wambach, die kann mer verstehe,

die wolle schnell e Ortsumgehung sehe,

von ihr’m Ort kaum noch zu erblicke,

bißche weiter rübber nach Bärstadt drücke,

e Brück debei, die siehste von Mainz –

das ist die Variante eins!

 

Bei de Ortsumgehung konnt mer’s erkenne,

des, was die Landschaftserhaltung nenne,

die, des werd’er gleich noch hör’n,

zu unsere Volksvertreter gehör’n!

Bei de Sitzung im März, do kam’s an de Taach,

halb Bärstadt war do – Wambacher aach -,

an neunter Stell’ kam erst der Kram,

die hatte wohl gehofft, mer wär’n schon haam!

E Transparent wurd aach entrollt,

do hot de Laube schee geschmollt,

doch die Gemeindevertreter konnte nit lese,

sonst wär des Ergebnis jo anners gewese,

viel Gebabbel – un was kam raus?

Für die Bärstadter Landschaft is’s bald aus.

Es Schönste an dem ganze Abend:

die Argumente, erquickend und labend;

„Es wurd alles getan, es Beste zu finde“,

des kam von der Blau-Gelbe, dene Blinde;

de Ortsdirektor von Wambach, wer weiß des schon,

des is de heimliche Chef seiner Fraktion,

mit christlicher Inbrunst hot er erzählt,

was ihn un sei Freunde so alles quält,

dass „de Herrgott uns gesegnet mit herrlicher Landschaft“,

jetzt fraach ich mich nur, warum mer se abschafft?!

Zwaa Vertreter aus der Partei,

die stimmte dageeche, die warn so frei,

die wusste wohl, um was es geht,

was do für schrecklich Ding entsteht:
e Brück, kaan Busch mehr, alles kahl –

Hockeheim im Heßbach-Tal!

Die Bärstadter Landschaft bleibt auf der Strecke,

von de Abgase wern die Vögel verrecke,

riesige Erdmasse wern beweecht,

e paar Bäum ganz einfach abgesächt,

die Abfahrt nach Schwalbach werd e Autobahnkreuz,

fast jedem stinkt’s, doch manchen freuts.

Vielleicht wär en Tunnel de richtige Fall -
wer wollt en nit? – De Bonbo-Karl!

Jetzt krie’mer e Bauwerk mit alle Sache,

die des Lebe so angenehm mache:
knapp zwölf Meter hoch übber die Straß geleeche
die Golden-Gate-Brück is en Dreck dageeche!


 

Ein Spruch, den kann mer nit übergehe:

„Wenn die Bärstadter Bauern Penunze sehe,

dann wern se verkaafe, des is klar“ –

ob’s de Corius oder en annern war -,

wer so die Gemeinde will vertrete,

dem gehört e mo in de Hinnern getrete! – V i v a t!

 

An Pfingste fahrn die Schütze fort,

jed Jahr geht’s an en annern Ort;

diesmal wars Prag, die Goldene Stadt,

do kann mer esse, do werd mer satt!

 

Die Sterne hell, die Nacht war lau,

rin in de Bus un ab ging die Sau.

Des war so en Bus mit alle Schikane,

sogar en Klo gabs, abber en klaane.

Beim Fahrer gabs Bier zu alle Zeite,

hinnerher uff’m Klo gabs Standschwierigkeite;

so fuhr man durch die dunkle Nacht,

de aa hot gepennt, de anner gewacht,

un kurz vor de Grenz, do tut’s en Knall,

do war’s passiert: es Bier war all.

 

Sie warn am Schlagbaum, es war schon hell,

die Grenzer warn erstaunlich schnell,

4 ½ Stunde un sonst nix,

die Jungs sin halt besonners fix.

Ansonsten war nur noch so’en Schluri,

dem sei Paß war zu alt – gelle, Uri?!!

 

Endlich in Prag, konnt mer Geld umtausche,

bei de Bierprob konnste dich dann berausche:
ein Glas Bier, des war’s dann schon,

stockbesoffe is mer worn!

Dann ab ins Grand-Hotel „Europa“,

war etwa so alt wie’m Luis Trenker sein Opa,

für circa 30 Zimmer ein Klo,

hattste Glück, kamste druff – sonst anderswo.

Es Frühstück war e Sach für sich,

je vier Persone an aam Tisch,

es half kaa Säch, es half kaa Messer –

sogar die Brötcher vom Kaiser sin besser!

Was gutes jetzt übers Abendesse:
oht, tut mer leid, ich habs vergesse!

So eng darf mer des alles natürlich nit sehe,

es war halt de Ostblock, des muß mer verstehe,

Übberfluß hier, Mangel do dribbe

Trotzdem besser als dehaamgeblibbe!

An de Hotelbar e Schild: ab 11 amns geschlosse,

doch nit mit’m Schützeverein, ihr Genosse!

So bis drei gings drübber un drunner,

un moins schon widder zum Frühstück runner!


Paar gute Kneipe, es Varieté,

bei de Stadtrundfahrt konnt mer aach viel seh’,

sogar’s Haus, wo Karel Gott drin wohnt -
jetzt wisse mer, wo Gott wohnt, es hot sich gelohnt!

Uff de Rückfahrt noch kurz in Karlsbad gehalle,

die Krone musste fort, und zwar alle,

die meiste habbe Oblate gekaaft,

zenterweise dann in de Bus geschlaaft,

de Hans-Jürgen zum Beispiel, der konnt se kaum traache,

hoffentlich sin’se’m nit uff de Maache geschlaache!

Uff em Parkplatz in Karlsbad, do stand e alt Fraa,

e Wertkauf-Dutt in de Hand, odder aach zwaa,

der habbe se die restliche Krone gebbe,

Mann – was hatt die Fraa zu schleppe!

Weiter ging’s, gut übber die Grenz gekomme,

in Bayern noch e Schnitzel mitgenomme,

spät in de Nacht kame se haam,

die Auge müd, die Knoche lahm,

die Koffer geholt – in de Kneip noch Licht,

beim Chaot schnell noch e Bier gezischt,

dann nix wie ab in die heimische Falle –

ich hoffe doch, es hat jedem gefalle! – V i v a t!

 

Im August, do wars soweit:

die Bärstadter Hall wurd eingeweiht,

e Turnhall, mit Bürgerhaus kombiniert,

jeder kommt rei, der sich nit geniert.

Zwaa Taach lang Tanze, Esse, Gucke,

un nit vergesse sollt mer’s Schlucke,

die Stimmung war gut, die Preise aach,

es warn halt werklich zwaa scheene Taach.

Freitags um sechs fing des Ganze aa,

manche warn schon sei Mittag da,

des hot mer amns dann aach gesehe,

die warn rund wie’n Appel un konnte kaum stehe.

Politiker habbe Redde geschwunge,

de Gesangverein hot dazu gesunge,

es Geldern-Quartett hot dann gejazzt,

dazu e Bierche, wenn de aans hattst.

Es wurd gefeiert bis spät in die Nacht,

un die Frau Hollstein hot sich ihr Haus betracht.

Geeche zehn is de Rüdiger runner zum Bäcker,

sollt Toastbrot hole, frisch un lecker,

kam zurück mit Brötcher, wass soll ich euch saache,

einige wollt’em sogar an de Kraache,

die habbe gemaant, der wär nit ganz klar,

denn so harte Sache gibt’s sonst nur an de Bar!

 

Aaner hot sich ganz uffällig benomme,

überall geguckt, hot die Bühn erklomme,

hot all Räum gründlich inspiziert,

den hot wohl die Keechelbahn interessiert!

Der tut mer werklich leid, der Kunne
ich fürcht fast, er hot se nit gefunne!


 

De Samstag, der war aach nit arm,

sonntags um fünf sin die letzte haam,

es wurd viel getanzt, un aach gesoffe,

e paar warn schon zu, die Sektbar noch offe,

von jedem Verein warn e paar debei,

die habbe bedient un so allerlei,

die habbe werklich viel getan –

was fehlt, is nur die Keechelbahn.

Mer sin gespannt uffs nächste Fest,

im Hollstein-Haus, wo sich’s feiern lässt! – V i v a t!

 

Dem einer zur Qual, dem annern zur Wonne,

das ist das Gasthaus im Schatten der „Sonne.

Früher, beim Bruno un seiner Renate,

gab’s Schnitzel, Steaks un aach Salate,

um elf bekamste noch was zu esse,

sein Nachfolger zieht da nur’ne Fresse.

Willste um neun noch was bestelle,

nur en Toast, so uff die Schnelle,

dann kries’te zu hörn: „Was denkt ihr euch bloß?

Guck e mo uff die Uhr, ich glaab, es geht los!“

De Bierumsatz geht weiter, unverdrosse,

er hot jo es meiste selbst ringegosse.

Sei Fraa, die Wilma, lieb und nett,

die schickt en ab un zu ins Bett;

wenn er strubbelich is un krie’t nix mehr mit,

undeutlich spricht un es Bier verschütt,

und schmeißt se dann noch raus, die Leut,

dann waaß die Wilma: es ist soweit.

 

Mer kann do nit nur gemütlich hocke,

manchmo geht’s rund, do qualme die Socke,

do flieche die Fäust, do kannst was seh,

dicke Ohr’n un aach lockere Zäh’,

mal de eine unne, mal de aaner obbe

kurz gesacht: Mer tut sich aach kloppe.

Ja, de Wert hots manchmo nit leicht,

do kann mer verstehe, wenn’s em reicht,

manche Gäst sin aach ganz schee frech,

einige wollt’em jo schon an die Wäsch’,

aaner hot en besonners beglückt,

un e paar Minute sein Hals zugedrückt.

Doch hilft kein Meckern und kein Würgen,

des is kaan Job fürn Chaote-Jürgen,

vielleicht hot de Zirkus was für’n parat,

in diesem Sinne, Prost und V i v a t!

 

Langsam geht’s uffs Ende zu,

noch e paar klaane Sache,

dann habt er Ruh,

was Großes is jo diesjahr

nit passiert,

ihr habt halt nix angestellt,

ihr habt euch geniert.


Unsern Ortsvorsteher hot’s besser gemacht,

des muß er jo aach, des wär jo gelacht,

als oberster Bürger von unserm Ort
is mer nit oft dehaam, mer muß viel fort,

mer geht uff e Eiweihung odder uff Feste,

bißche früher dasein, des wär wohl es Beste,

e Grundstein-Leechung war diesmal de Zweck,

gewäsche, rasiert – dann is er weg,

war widder früher als annern gewese,

zu früh – er hatt’ wohl falsch gelese -,

en ganze Taach zu früh, gelle Klaus?

standste eichentlich aach nachts noch draus’?

 

Un weiter geht’s mit de klaane Sache,

dies’mo mit Schmerze verbunnenit lache!!

Die Haar wollt sich letztens aaner wäsche,

wenn mer des falsch macht, dann tut sich’s räche;
Schampong druf, dann gut massiert,

aa falsch Beweechung, schon wars passiert:

De Hals verrenkt, e Gips-Korsett,

konnt nix mehr mache, er hatt’ sei Fett.

Viel hot sich nit mehr bei em beweecht,

de Hals war steif, doch de Kopp war gepfleecht,

sein Name brauch ich wohl zu nenne,

von de Prag-Fahrt werd ihr’n jo noch kenne.

Für die annern saach ich nur eins:

Prost zusamme, besonners für’n Heinz!

 

Für viele is Jagen die reinste Freud,

aach hier bei uns für manche Leut,

mer trifft sich moins in aller Früh,

es Uffstehe mecht jo do kaa Müh;

Jaache is Männersach – bloß kei Frau!

Dann ins Horn gestoße, un ab uff die Sau.

Gewehr gelade, de Flachmann gefüllt,

no e mo kurz „Waidmannsheil“ gebrüllt,

so gings aach diesjahr widder rund,

die Jagdgesellschaft, die war bunt,

Prominenz war do aus alle Berufe,

de „Cartwright“ hot se wohl hergerufe,

sogar en Polizei-Präsident, ganz groß –

uff de Startbahn West war wohl grad nix los.

Mer hot sich nit lang uffgehalle,

es galt jo e Wildsau abzuknalle,

noch en Schluck vom Cognac-Gemisch,

dann flotten Fußes ab in die Büsch.

Jetzt liefe se rum, erst kreuz, dann quer,

nix zu sehe, die Lichtung war leer;

„Do is se, die Wutz, ich hab’se gesehe!“

angehalte, es Gewehr anleehe,

es sin dann gleich e paar Schüß gefalle,

un die Wutz is ruck-zuck umgefalle.
Beim Näherkomme hot mer gestaunt,

„Des is doch kaa Wildsau“, habbe se geraunt,

do hot aaner de Hausschein schwarz aagestriche,

es tat aach gar nit nach Wildsau riche.

Ich glaab, dass des manche heut noch stinkt,

e Sau zu schieße, die schwarz geschminkt!!!

 

Beim Feuerwehrfest ging’s aach hoch her,

samstags nit so, doch sonntags dann mehr:

erst de Frühschoppeun nachmittags renne,

im Eltviller Wald fings aa zu brenne!

Uffgesprunge, es Bier umgeschütt,

rin in die Wache, do wackelt die Hütt,

die Bärstadter Wehr, die is halt uff Draht,

„Feuer, halt aus – die Rettung naht!“

Es Feuer zu finde, war nit so leicht,

nach einigem Suche hot mer’s erreicht,

e bißche Wasser druff laafe losse,

ruck-zuck wars Feuerche ausgegosse.

 

De Wald war gerett, des wär jo gelacht,

dann schnell noch es Auto kaputtgemacht,

zurück zum Fest in die Feuerwehrhall,

so sin halt Profis, des wisse mer all.

Weeche so Kleinigkeite gleich zu funke,

des hot dene ziemlich sicher gestunke,

ab em Hochhausbrand, do kann mer mo schelle,

des schaffe die Jungs spielend – gelle?

 

Jetz is Schluß, ich hab nix mehr,

mein Hals ist rocke, es Glas is leer,

macht euch noch zwaa schöne Taach,

heut amnd beim Tanz un moie aach,

moie früh geht’s los, ich hätt’s fast vergesse,

do wern Eier gesamelt fürs große Fresse,

wer heut nit hier is, is moie fix,

des i jo kaa Wunner, es kost jo nix.

 

Uffgepaßt! Es gibt noch Lose,

für die Tombola, die große,

wer nix gewinnt, hat Pech gehabt,

der hot halt es falsche Los geschnappt;

un noch was gibt’s für wenig Geld,

de Kerbespruch – falls er euch gefällt:

achte Seite, un aach noch bebildert –

de Text, den hab ich jo geschildert!

Ansonsten is hier alles beim alte,

de Willem hot sich zurückgehalte,

is em Wirt zwar an die Kehl’ geschosse,

hot en abber früh genug losgelosse.

 

Jetzt noch en Tipp, ich hoff, er tut nütze,

der gilt für’n Hans-Jürgen un sei Schütze:
es Sommernachts-Fest war wunderbar,

auch die Suchwanderung, die kam gut aa’,

doch wer nächst’ Jahr will en Preis gewinne
der muß in de neu Hall die Keechelbahn finne! – V i v a t!