Bärstadter Kerbespruch 1982
De zehnte
Oktober habbe mer heut,
ihr wisst jo all, was des bedeut:
So um die
Zeit, hier in der Halle,
werd jed Jahr de Kerbespruch gehalle!
Wenn ich
mich so umguck – ihr seid fast all da -,
auch de
Hans-Jürgen mit seiner Fraa,
überhaupt wern’s jedes Jahr hier mehr,
und allen
macht’s Spass – des freut uns sehr.
Viel habbe mer widder
zu berichte,
von
Treibjagd mit Sau un annern
Geschichte,
von Bauern un aach von Penunze,
wie mer e Landschaft kann verhunze,
ob Hollstein-Haus, ob Werners ihrn
Bub-
alles kommt
hier unner die Lup’!
In dem Jahr
hatte mer eichentlich
alles,
viel
Sommer, jeden Dienstag Dallas,
vier Woche
Fußball, Spanien olé,
un
lästige Mücke bis amns um zeh’,
vier Woche
Bier, Wein un aach Korn –
nur
Weltmeister sin mer halt nit worn.
Mich stört
das kaum, ich sag euch jetzt klar,
was noch so
passiert is in diesem Jahr.
Holt euch e
Bier, e Werschtche vom Rost,
ich fang
jetzt an – Vivat und Prost!
An einem
Tag – ich weiß nit mehr, wann –
do war ganz Bärstadt übel dran;
fast schon
wie e Naturkatstroph’
viel schlimmer als en Stromausfall,
oder en
Brand hier in de Hall,
das
Ereignis des Jahrhunderts,
alles
erstaunt, jeden wundert’s
lähmender
Schrecken, jeder geschockt,
wer hot des
Unglück wohl verbockt?
Was war do
los, des is die Fraache,
ganz
einfach war’s, ich will’s euch saache:
De Bäcker hatt’ zu, `s war zehn nach drei,
drauße stande Leut’ un
wollte `rei;
Tante
Margret hot wohl total vergesse,
die Leut, die brauche was zu esse,
es müsse jo nit grad Brötcher
sei,
Hauptsach,
`s is uff, un mer kann `rei;
e bißche schwätze, un aach was fraache,
schließlich
kann mer do alles erfahre!
So ist des:
will mer `mo was wisse,
habbe se
zu – mer ist uffgeschmisse,
es is schon schlimm, es is en Spott:
kaaner waaß, wer e Kind krie’t hot,
wer mit wem
geht un warum,
wieso ist
die Banane krumm,
wer tat den
Chaoten-Wirt so würgen,
wann is lange Samstag für’n Hans-Jürgen?
Alles Fraache die bliebe offe,
ganz Bärstadt war davon betroffe;
hoffentlich
wiederholt sich so was nit,
unser Nerve
mache des nit mit! – V i v a t!
Die Leut aus Wambach, die kann mer verstehe,
die wolle
schnell e Ortsumgehung sehe,
von ihr’m Ort kaum noch zu erblicke,
bißche
weiter rübber nach Bärstadt
drücke,
e Brück debei, die siehste von Mainz –
das ist die
Variante eins!
Bei de
Ortsumgehung konnt mer’s
erkenne,
des, was
die Landschaftserhaltung nenne,
die, des werd’er gleich noch hör’n,
zu unsere
Volksvertreter gehör’n!
Bei de
Sitzung im März, do kam’s an de Taach,
halb Bärstadt war do – Wambacher aach -,
an neunter
Stell’ kam erst der Kram,
die hatte
wohl gehofft, mer wär’n
schon haam!
E
Transparent wurd aach
entrollt,
do hot de
Laube schee geschmollt,
doch die
Gemeindevertreter konnte nit lese,
sonst wär des Ergebnis jo anners gewese,
viel
Gebabbel – un was kam raus?
Für die Bärstadter Landschaft is’s bald
aus.
Es Schönste
an dem ganze Abend:
die
Argumente, erquickend und labend;
„Es wurd alles getan, es Beste zu finde“,
des kam von
der Blau-Gelbe, dene Blinde;
de Ortsdirektor von Wambach, wer
weiß des schon,
des is de heimliche Chef seiner Fraktion,
mit
christlicher Inbrunst hot er erzählt,
was ihn un sei Freunde so alles quält,
dass „de
Herrgott uns gesegnet mit herrlicher Landschaft“,
jetzt fraach ich mich nur, warum mer se
abschafft?!
Zwaa
Vertreter aus der Partei,
die stimmte
dageeche, die warn so frei,
die wusste
wohl, um was es geht,
was do für
schrecklich Ding entsteht:
e Brück, kaan Busch mehr, alles kahl –
Hockeheim
im Heßbach-Tal!
Die Bärstadter Landschaft bleibt auf der Strecke,
von de
Abgase wern die Vögel verrecke,
riesige
Erdmasse wern beweecht,
e paar Bäum
ganz einfach abgesächt,
die Abfahrt
nach Schwalbach werd e Autobahnkreuz,
fast jedem stinkt’s, doch manchen freuts.
Vielleicht wär en Tunnel de richtige Fall -
wer wollt en nit? – De Bonbo-Karl!
Jetzt krie’mer e Bauwerk mit alle Sache,
die des
Lebe so angenehm mache:
knapp zwölf Meter hoch übber die Straß
geleeche
die Golden-Gate-Brück is en
Dreck dageeche!
Ein Spruch,
den kann mer nit übergehe:
„Wenn die Bärstadter Bauern Penunze sehe,
dann wern se verkaafe, des is klar“ –
ob’s de Corius oder en annern war -,
wer so die
Gemeinde will vertrete,
dem gehört
e mo in de Hinnern getrete! – V i v a t!
An Pfingste fahrn die Schütze fort,
jed Jahr
geht’s an en annern Ort;
diesmal wars Prag, die Goldene Stadt,
do kann mer esse, do werd mer satt!
Die Sterne
hell, die Nacht war lau,
rin in de
Bus un ab ging die Sau.
Des war so
en Bus mit alle Schikane,
sogar en
Klo gabs, abber en klaane.
Beim Fahrer
gabs Bier zu alle Zeite,
hinnerher
uff’m Klo gabs Standschwierigkeite;
so fuhr man
durch die dunkle Nacht,
de aa hot gepennt, de anner gewacht,
un kurz
vor de Grenz, do tut’s en Knall,
do war’s
passiert: es Bier war all.
Sie warn am
Schlagbaum, es war schon hell,
die Grenzer
warn erstaunlich schnell,
4 ½ Stunde un sonst nix,
die Jungs sin halt besonners fix.
Ansonsten
war nur noch so’en Schluri,
dem sei Paß war zu alt – gelle, Uri?!!
Endlich in
Prag, konnt mer Geld
umtausche,
bei de Bierprob konnste dich dann
berausche:
ein Glas Bier, des war’s dann schon,
stockbesoffe is mer worn!
Dann ab ins
Grand-Hotel „Europa“,
war etwa so
alt wie’m Luis Trenker sein
Opa,
für circa
30 Zimmer ein Klo,
hattste
Glück, kamste druff – sonst
anderswo.
Es
Frühstück war e Sach für sich,
je vier Persone an aam Tisch,
es half kaa Säch, es half kaa Messer –
sogar die Brötcher vom Kaiser sin besser!
Was gutes
jetzt übers Abendesse:
oht, tut mer leid, ich habs vergesse!
So eng darf
mer des alles natürlich nit
sehe,
es war halt
de Ostblock, des muß mer
verstehe,
Übberfluß
hier, Mangel do dribbe –
Trotzdem
besser als dehaamgeblibbe!
An de
Hotelbar e Schild: ab 11 amns geschlosse,
doch nit mit’m Schützeverein, ihr
Genosse!
So bis drei
gings drübber un drunner,
un moins schon widder zum Frühstück runner!
Paar gute
Kneipe, es Varieté,
bei de
Stadtrundfahrt konnt mer aach viel seh’,
sogar’s
Haus, wo Karel Gott drin wohnt -
jetzt wisse mer, wo Gott wohnt, es hot sich gelohnt!
Uff de
Rückfahrt noch kurz in Karlsbad gehalle,
die Krone
musste fort, und zwar alle,
die meiste habbe Oblate gekaaft,
zenterweise
dann in de Bus geschlaaft,
de
Hans-Jürgen zum Beispiel, der konnt se kaum traache,
hoffentlich
sin’se’m nit uff de Maache geschlaache!
Uff em Parkplatz in Karlsbad, do stand e alt Fraa,
e
Wertkauf-Dutt in de Hand, odder aach
zwaa,
der habbe se die restliche Krone gebbe,
Mann – was hatt die Fraa zu schleppe!
Weiter
ging’s, gut übber die Grenz gekomme,
in Bayern
noch e Schnitzel mitgenomme,
spät in de
Nacht kame se haam,
die Auge müd, die Knoche lahm,
die Koffer
geholt – in de Kneip noch Licht,
beim Chaot
schnell noch e Bier gezischt,
dann nix
wie ab in die heimische Falle –
ich hoffe
doch, es hat jedem gefalle! – V i v a t!
Im August,
do wars soweit:
die Bärstadter Hall wurd eingeweiht,
e Turnhall,
mit Bürgerhaus kombiniert,
jeder kommt
rei, der sich nit geniert.
Zwaa Taach lang Tanze, Esse, Gucke,
un nit vergesse sollt mer’s
Schlucke,
die
Stimmung war gut, die Preise aach,
es warn
halt werklich zwaa scheene Taach.
Freitags um
sechs fing des Ganze aa,
manche warn
schon sei Mittag da,
des hot mer amns dann aach
gesehe,
die warn
rund wie’n Appel un konnte kaum stehe.
Politiker habbe Redde geschwunge,
de
Gesangverein hot dazu gesunge,
es
Geldern-Quartett hot dann gejazzt,
dazu e Bierche, wenn de aans hattst.
Es wurd gefeiert bis spät in die Nacht,
un die
Frau Hollstein hot sich ihr Haus betracht.
Geeche
zehn is de Rüdiger runner
zum Bäcker,
sollt
Toastbrot hole, frisch un lecker,
kam zurück
mit Brötcher, wass soll ich
euch saache,
einige wollt’em sogar an de Kraache,
die habbe gemaant, der wär nit ganz klar,
denn so
harte Sache gibt’s sonst nur an de Bar!
Aaner hot
sich ganz uffällig benomme,
überall
geguckt, hot die Bühn erklomme,
hot all
Räum gründlich inspiziert,
den hot
wohl die Keechelbahn interessiert!
Der tut mer werklich leid, der Kunne
ich fürcht fast, er hot se nit gefunne!
De Samstag,
der war aach nit arm,
sonntags um
fünf sin die letzte haam,
es wurd viel getanzt, un aach gesoffe,
e paar warn
schon zu, die Sektbar noch offe,
von jedem
Verein warn e paar debei,
die habbe bedient un so allerlei,
die habbe werklich viel getan –
was fehlt, is nur die Keechelbahn.
Mer sin gespannt uffs nächste Fest,
im Hollstein-Haus, wo sich’s feiern lässt! – V i v a t!
Dem einer
zur Qual, dem annern zur Wonne,
das ist das
Gasthaus im Schatten der „Sonne.
Früher,
beim Bruno un seiner Renate,
gab’s
Schnitzel, Steaks un aach
Salate,
um elf bekamste noch was zu esse,
sein
Nachfolger zieht da nur’ne Fresse.
Willste
um neun noch was bestelle,
nur en
Toast, so uff die Schnelle,
dann kries’te zu hörn: „Was denkt ihr euch bloß?
Guck e mo uff die Uhr, ich glaab, es
geht los!“
De
Bierumsatz geht weiter, unverdrosse,
er hot jo es meiste selbst ringegosse.
Sei Fraa, die Wilma, lieb und nett,
die schickt
en ab un zu ins Bett;
wenn er strubbelich is un krie’t nix mehr mit,
undeutlich
spricht un es Bier verschütt,
und
schmeißt se dann noch raus, die Leut,
dann waaß die Wilma: es ist soweit.
Mer kann
do nit nur gemütlich hocke,
manchmo
geht’s rund, do qualme die Socke,
do flieche die Fäust, do kannst was seh,
dicke Ohr’n un aach
lockere Zäh’,
mal de eine
unne, mal de aaner obbe –
kurz gesacht: Mer tut sich aach kloppe.
Ja, de Wert
hots manchmo nit leicht,
do kann mer verstehe, wenn’s em reicht,
manche Gäst sin aach
ganz schee frech,
einige wollt’em jo schon an die Wäsch’,
aaner hot
en besonners beglückt,
un e paar
Minute sein Hals zugedrückt.
Doch hilft
kein Meckern und kein Würgen,
des is kaan Job fürn
Chaote-Jürgen,
vielleicht
hot de Zirkus was für’n parat,
in diesem
Sinne, Prost und V i v a t!
Langsam
geht’s uffs Ende zu,
noch e paar
klaane Sache,
dann habt
er Ruh,
was Großes is jo diesjahr
nit
passiert,
ihr habt
halt nix angestellt,
ihr habt
euch geniert.
Unsern
Ortsvorsteher hot’s besser gemacht,
des muß er jo aach,
des wär jo gelacht,
als
oberster Bürger von unserm Ort
is mer nit
oft dehaam, mer muß viel fort,
mer geht
uff e Eiweihung odder uff
Feste,
bißche
früher dasein, des wär wohl
es Beste,
e Grundstein-Leechung war diesmal de Zweck,
gewäsche,
rasiert – dann is er weg,
war widder früher als annern gewese,
zu früh –
er hatt’ wohl falsch gelese
-,
en ganze Taach zu früh, gelle Klaus?
standste eichentlich aach nachts noch
draus’?
Un weiter
geht’s mit de klaane Sache,
dies’mo
mit Schmerze verbunne – nit
lache!!
Die Haar
wollt sich letztens aaner wäsche,
wenn mer des falsch macht, dann tut sich’s räche;
Schampong druf, dann gut
massiert,
aa falsch
Beweechung, schon wars
passiert:
De Hals
verrenkt, e Gips-Korsett,
konnt nix
mehr mache, er hatt’ sei Fett.
Viel hot
sich nit mehr bei em beweecht,
de Hals war
steif, doch de Kopp war gepfleecht,
sein Name
brauch ich wohl zu nenne,
von de
Prag-Fahrt werd ihr’n jo
noch kenne.
Für die annern saach ich nur eins:
Prost zusamme, besonners für’n Heinz!
Für viele is Jagen die reinste Freud,
aach hier
bei uns für manche Leut,
mer
trifft sich moins in aller Früh,
es Uffstehe mecht jo do kaa Müh;
Jaache is Männersach – bloß kei Frau!
Dann ins
Horn gestoße, un ab uff die
Sau.
Gewehr gelade, de Flachmann gefüllt,
no e mo kurz „Waidmannsheil“ gebrüllt,
so gings aach diesjahr
widder rund,
die
Jagdgesellschaft, die war bunt,
Prominenz
war do aus alle Berufe,
de „Cartwright“ hot se wohl hergerufe,
sogar en
Polizei-Präsident, ganz groß –
uff de
Startbahn West war wohl grad nix los.
Mer hot
sich nit lang uffgehalle,
es galt jo e Wildsau abzuknalle,
noch en
Schluck vom Cognac-Gemisch,
dann
flotten Fußes ab in die Büsch.
Jetzt liefe
se rum, erst kreuz, dann quer,
nix zu
sehe, die Lichtung war leer;
„Do is se, die Wutz, ich hab’se gesehe!“
angehalte,
es Gewehr anleehe,
es sin dann gleich e paar Schüß
gefalle,
un die Wutz
is ruck-zuck umgefalle.
Beim Näherkomme hot mer
gestaunt,
„Des is doch kaa Wildsau“, habbe se geraunt,
do hot aaner de Hausschein schwarz aagestriche,
es tat aach gar nit nach Wildsau riche.
Ich glaab, dass des manche heut noch stinkt,
e Sau zu
schieße, die schwarz geschminkt!!!
Beim
Feuerwehrfest ging’s aach hoch her,
samstags nit so, doch sonntags dann mehr:
erst de Frühschoppe – un nachmittags
renne,
im
Eltviller Wald fings aa zu
brenne!
Uffgesprunge, es Bier umgeschütt,
rin in
die Wache, do wackelt die Hütt,
die Bärstadter Wehr, die is halt uff
Draht,
„Feuer,
halt aus – die Rettung naht!“
Es Feuer zu
finde, war nit so leicht,
nach
einigem Suche hot mer’s erreicht,
e bißche Wasser druff laafe losse,
ruck-zuck
wars Feuerche ausgegosse.
De Wald war
gerett, des wär jo gelacht,
dann
schnell noch es Auto kaputtgemacht,
zurück zum
Fest in die Feuerwehrhall,
so sin halt Profis, des wisse mer
all.
Weeche so
Kleinigkeite gleich zu funke,
des hot dene ziemlich sicher gestunke,
ab em Hochhausbrand, do kann mer mo schelle,
des schaffe
die Jungs spielend – gelle?
Jetz is Schluß, ich hab nix mehr,
mein Hals
ist rocke, es Glas is leer,
macht euch
noch zwaa schöne Taach,
heut amnd beim Tanz un moie aach,
moie früh
geht’s los, ich hätt’s fast vergesse,
do wern Eier gesamelt fürs große
Fresse,
wer heut nit hier is, is
moie fix,
des i jo kaa Wunner,
es kost jo nix.
Uffgepaßt!
Es gibt noch Lose,
für die
Tombola, die große,
wer nix
gewinnt, hat Pech gehabt,
der hot
halt es falsche Los geschnappt;
un noch
was gibt’s für wenig Geld,
de
Kerbespruch – falls er euch gefällt:
achte
Seite, un aach noch
bebildert –
de Text,
den hab ich jo geschildert!
Ansonsten is hier alles beim alte,
de Willem
hot sich zurückgehalte,
is em Wirt zwar an die Kehl’ geschosse,
hot en abber früh genug losgelosse.
Jetzt noch
en Tipp, ich hoff, er tut nütze,
der gilt
für’n Hans-Jürgen un sei Schütze:
es Sommernachts-Fest war wunderbar,
auch die
Suchwanderung, die kam gut aa’,
doch wer
nächst’ Jahr will en Preis gewinne
der muß in de neu Hall die Keechelbahn
finne! – V i v a t!